ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုဆုိသည့္ စကားလံုးကုိ အလြယ္ကူဆံုးစကားလံုးအျဖစ္သံုးရပါလွ်င္ အိမ္ရွင္၊ အိမ္ငွားစာခ်ဳပ္ကဲ့သုိ႔
အိမ္ရွင္ျပည္သူ ႏွင့္ အိမ္ငွားျဖစ္သူ အစုိးရတို႔ ႏွစ္ဖက္သေဘာတူကာလ ကန္႔သတ္ခ်က္ တစ္ခုအတြက္ခ်ဳပ္ဆိုသည့္
ႏွစ္ဦးလံုးက လိုက္နာရမည့္ စာခ်ဳပ္ ျဖစ္သည္။
အိမ္ငွားဆိုသူ အစုိးရမွာ ကာလကန္႔သတ္ခ်က္တစ္ခု အတြင္း၌ ေနထုိင္သူ ျဖစ္၏။ အိမ္ရွင္ဆိုသူ ျပည္သူကမူ သူ႕မ်ဳိးစဥ္
မ်ဳိးဆက္တို႔ အိမ္ကုိ ပုိင္ဆိုင္သူ ျဖစ္၏။ အိမ္ရွင္၊ အိမ္ငွားစာခ်ဳပ္၌ အိမ္ရွင္က စာခ်ဳပ္ ေရးသည္။ အိမ္ငွားက အခ်ဳိ႕အခ်က
္ ေမးျမန္း၊ အခ်ဳိ႕ အခ်က္ ျပင္ဆင္၍ သေဘာတူၾက၏။
ယခု ဖြဲ႕စည္းပံုျဖစ္ေသာ အိမ္ရွင္၊ အိမ္ငွားစာခ်ဳပ္ကမူ စကတည္းက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေန၍ စကားအေျခအတင္ ေျပာရျခင္း
သာ ျဖစ္ ပါ၏။ အိမ္ငွားက သူကုိယ္တုိင္ေရး၊ သူကုိယ္တုိင္ အၿပီးလက္မွတ္ထုိးၿပီး အိမ္ရွင္ကုိ အတင္းလက္မွတ္ထုိးခုိင္း
ျခင္း ျဖစ္ရပ္၏ အက်ဳိး ဆက္ကို ေတြ႔ ေနရျခင္း ျဖစ္သည္။
မည္သုိ႔ပင္ဆိုေစကာမူ အိမ္ငွားလည္း အိမ္ေပၚေရာက္ေနေပၿပီ။ ကာလကန္႔သတ္ခ်က္တစ္ခုကိုေတာ့ ေစာင့္ရေတာ့မည္။
ဥပေဒ၊ တရားမွ်တမႈ စကားေျပာ၍ မရေတာ့။ ျပည္သူက လက္မွတ္ထုိးၿပီးေနၿပီ။ စာခ်ဳပ္သက္တမ္း အကုန္၌ ျပင္ဆင္ရန္
ႀကိဳးစားျခင္းသည္ သာ အဆင္ေျပေတာ့မည္။ သည္းခံ႐ံုမွတစ္ပါး အျခားမရွိၿပီ။
သေဘာတူစာခ်ဳပ္တစ္ခု တရားဝင္မႈ၊ မွ်တမႈ၊ ရွိ၊မရွိကုိ ကာလတစ္ခုအတြင္း ေစာင့္ၾကည့္လွ်င္ပင္ သိလာပါလိမ့္မည္။
ယခုပင္ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္း ျဖစ္မႈကုိ အိမ္ငွားဘက္မွ လူမ်ားကပင္ ေျပာလာေပၿပီ။ သူတို႕စကားသံမ်ား မၾကာမီ ပုိျပင္း
ထန္လာပါလိမ့္မည္။ လက္ေတြ႔၌ သူတို႔လက္ႏွင့္ သူတို႔ ထုိစာခ်ဳပ္ကုိ ျပင္ၾကပါမည္က အေသအခ်ာ ...။
တစ္ခ်ိန္ ႏွစ္ကာလတစ္ခု၌ သေဘာတူထားမႈတစ္ခုသည္ ေနာက္မၾကာေသာကာလ၌ အဆိုပါ သေဘာတူထားမႈကုိ
ဖ်က္ပစ္ရန္ မလိုဘဲ အလုိအေလ်ာက္ သဘာဝမက်၍ ပ်က္သြားတတ္ပါ၏။ ေရႊျပည္ေအးဝါဒ မဟုတ္ပါ။ သဘာဝ၏
ေစ့ေစာ္မႈကုိ ယေန႔ ေခတ္ ၌ ျမန္ဆန္ျခင္း လက္ေတြ႔ ျဖင့္ ျပ၍ ျဖစ္ပါ၏။
ပမာဆိုရေသာ္ ဖက္ဒရယ္ဆိုေသာ စကားလံုးကိုပင္ ၾကည့္လွ်င္ သိပါမည္။ ယခင္က ထုိစကားလံုးသည္ ဆဲေရးတုိင္းထြာ
သည့္ စကားလံုးပမာ သေဘာထား ခဲ့ၾကသည္။ ယခု ဖက္ဒရယ္ကို ကေလးမွ သက္ၾကားရြယ္အိုအထိ ေျပာေနၾကၿပီ။
ထုိသုိ႔ေသာ စကား လံုးသည္ပင္ ေျပာင္းလဲသည္။
ႏွစ္ ၆ဝ နီးပါး မ်က္စိပိတ္၊ နားပိတ္၊ ပါးစပ္ပိတ္ေနခဲ့ၾကရၿပီ၊ ေစာင့္ခဲ့ၾကရၿပီးၿပီ။ အသက္ေပးခဲ့သူ၊ ေသြးႏွင့္ရင္းခဲ့ရသူ၊
မ်ဳိး႐ိုး ျပတ္ ခဲ့ၾကသူမ်ားျဖင့္ ဘဝၾကမ္း ေလွ်ာက္ခဲ့ရၿပီးမွ ယခု ႏွစ္ႏွစ္၊ သံုး ႏွစ္မွ် ေစာင့္ၾကည့္ရန္ ခက္ခဲေနၾက ၿပီလား။
သည္းခံျခင္းစကားသည္ ရန္သူအားေပးသည့္စကား မဟုတ္ပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာက္သည့္ မီးေတာက္သည္ အားကုန္
သံုးျခင္းျဖင့္ ႐ုတ္ျခည္း ဝပ္ဆင္းသြားသည္ မဟုတ္ပါလား။ တင္းမာသူမ်ား သည္ တင္းရလြန္း၍ အားကုန္ေနေပၿပီ။
သူတုိ႔ ပိတ္ထားေသာ တံခါး သူတို႔ပင္ ဖြင့္ေပးေပလိမ့္မည္။
သူတို႔ ဖြင့္ေပးသည္ကုိ ေစာင့္ေနျခင္း၊ ေမွ်ာ္ေနျခင္း မဟုတ္ ပါ။ ဓမၼသည္ ထုိသုိ႔ သဘာဝကလည္း ရွိ၍ ျဖစ္ပါ၏။
MMJ
